Monday, August 10, 2009

අඳුරැ විමානයට ...


"ඔන්න අද මට බාධා කරන්න එපා. මම කතාව කියාගෙන යන්නම්. පස්සේ ප්‍රශ්න ඇසීමෙ වාරයක් දෙන්නම් එතකොට ඔය සේරම අහන්න හරි ද?

අපි ඒ කියන්නේ මම එදා යතුරැ හිලෙන් රිංගලා ගියේ කොහාට ද කියල කියන්නයි හදන්නේ. යතුරැ හිල තිබ්බේ ගස් බෙනයක. ගස් බෙනය තිබ්බෙ මම පිච්චුන ටයර් ගොඩට පොඩ්ඩක් එහා. ඒ ටයර් ‍‍ගොඩ ගහ මුල තියෙද්දී තමයි මම අවසන් වතාවට දැක්කේ මගේ ඇස්දෙක බැඳලා තිබ්බ රෙදි පටියට යටින් යම්තමට වගේ ...ඒත් ටයර්ගො‍ඩට වැටෙනකොටම හොඳ අපූරැවට දැනුනා රබර් ගඳ...

ඒවායින් වැඩක් නෑ ...වැදගත්ම දේ තමයි මගේ පාවෙලා ගිය ගමන. ඒක තමයි මම දැකපු ලස්සනම හීනය. දන්නවනේ මේ දවස්වල මිනිස්සු කොයි තරම් මැරිල යනවද කියල. එහෙම මැරිල යන එකේ වුනත් සාමාන්‍යකරණය වෙන්න නම් මරණයට ලැබෙන්න එපායැ සුන්දර කතාවක්. ඒ සුන්දර කතාව තමයි මම‍ මේ කියන්න යන්නේ. හැබැයි යතුරැ හිලෙන් රිංගලා යනකම් නම් දරා ගන්න බැරි වේදනාවක් තිබ්බා...ඒත් ඒ සුළු මොහොතයි...ඒ සුළු මොහොත කල්පයක් තරම් දිගට දැනෙනවා...ඒක අමතක නොවෙන වේදනාවක්. ඒ වේදනාව මතක් වෙද්දී හිතා ගන්න බැරි සැහැල්ලුවක ඉන්න නිසා ඒක හරිම අපූරැ මතකයක් විතරයි.

මට හොඳට මතකයි යතුරැ හිලෙන් මිදිලා එලියට එද්දී සේරම ඉවරයි. දැවෙමින් තිබ්බ අපේ ශරීර වලින් පුළුටු ගඳයි රබර් ගඳයි මුහුවෙලා කාරන ගඳකින් හතරවටේම දුම් ගහන්න ගත්ත නිසා ඒ ආපු සන්නද්ධ කණ්ඩායමත් ආපහු ඒ අයගේ වාහන වලට වැදිලා නොපෙනී ගියා. කිසි කෙනෙක් ඉතුරැ වෙලා හිටියේ නැහැ අපේ සිරැරැ පිලිස්සෙනවා බලන්න. අපි ගහ උඩට වෙලා බලාගෙන හිටියා අර පුංචි දවස්වල වැහි වතුරේ ඔරැ පාකරලා බලං ඉන්නවා වගේ. මෙච්චර කාලයක් ආදරෙන් බලා කියා ගත්ත අපේ සිරැරැ කළු ගැහෙමින් දුම් දමමින් පෙණ බුබුලු නගමින් ප්ලාස්ටික් බෝතල් කෑලි ඇඹරෙනවා වගේ ගිනි ගනිද්දී අපි ඔහේ බලං හිටියා. හිටි ගමන් ටොස් ගාලා හඩක් ආවා මොනව හරි පුපුරලා යනවා වගේ බොල් හඩක්...ඒ මිනිස් සරීර ගිනි ගන්නකොට සිරැරේ තැන් තැන්වල හිර වුනු වායු කොටස් පීඩනයෙන් මිදී යාමක් ලෙස අපට පෙනුනා. අපිත් දැං මහ විශාල පීඩනයකින් මිදිලා නිදහස් වෙලා නේද කියලා එතකොට හිතුනා.

ඉස්සෙල්ලම කියන්න ඕන මම දැක්කේ තනිකර සුදු එලියෙන් පිරිච්ච වට පිටාවක්...හරියට ඉර දිහා එක එල්ලේ බැලුවා වගේ ඒත් ඇස් වලට හිරිහැරයක් උනේ නැහැ...මම හිතන්නේ ඒක දැක්කේ ඇස් දෙකෙනුත් නොවෙයි. ඒක මොකකට පෙනුනද කියන්න බැහැ නේ ...ඒක දැනුනා හරියට හීනයක වගේ...හීන පේන්නේ ඇස්වලින්ය කියලා කියන්න බැහැනේ...අන්න ඒ වගේ...ඒ ආලෝකය තිබ්බේ අර යතුරැ හිලෙන් එලියට පැන්න ගමන්ම ...ටික වේලාවකින් ඒක නැති වෙලා ආයෙම හැම දෙයක්ම සුපුරැදු විදියට පේන්න ගත්තා...හැබැයි හැම දෙයක්ම විනිවිද පේන්න ගත්තා...‍‍ගහේ කඳ දිගේ ප්ලෝයම පටක වල වතුර පෝර රසායන ගලා යන හැටි පවා පෙනුනා ...ඒවා ගලා යන ගෝසාවත් ඇහුනා... ඇහුනා කියන්න බැහැ...දැනුනා...පෙනුනා...මන්දා මේ ‍වගේ දේවල් විස්තර කරන්න වචන නැහැ කියන ඒක තේරැම් ගනිමින් හිටියා කීවොත් හරි...අනිත් එක අපිට වචන ඕන වුනෙත් නැහැ ...එතනින් එහාට වචන සේරම තාච්චියකට දාපු ලුණු කැට වගේ පුපුරලා ගියා. නමක් හැඩයක් රැවක් අපට තිබ්බෙත් නැහැ...සේරමලා එක වගේ ඒත් මොකද්දෝ වෙනසකුත් තිබ්බා එකිනෙකා අතරේ...ඒක මට මතක් කරන්න බැහැ දැං...

පස්සේ අපි වට පිටාව නිස්කලංක වෙනවත් එක්කම හිතුන හිතුන තැනකට ඇසි පිය ලන වේගෙන් ඇතුල් වුනා. මහ ඈතවල් කියල දෙයක් තිබ්බේ නැහැ... සේරම එකම තැන වගේ පේන්න ගත්තේ...ඉර හඳ තරැ අවකාෂය කෙලවර අඳුරැ විමානයක් වගේ පෙනුනා. "

"ඇති ඇති ආයෙම ඉතිරි ටික හෙට කියන්න ... මට හීනයක් පේනවනම් හොඳයි ඔය වගේ...‍නමෝ බුද්ධාය....මම නිදා ගන්නවා."

ලොකු අක්කා එහෙම කියලා නින්දට වැටෙන්න ඇති. ඝණ අන්ධකාරයේ මට හිතුනේ මම කීව කතාව ඇත්තක්ම ද කියලා...හැමෝම ලයිට් නිවලා එදිනෙදා මැරිල යන මිනිස්සු ගැන හොර රහසේ කතා කරනවා කියල මට හිතුනා...

"එතකොට ඒ අඳුරැ විමානයට කියන්නේ අපාය කියල ද දිව්‍ය ලෝකය කියල ද මල්ලී? "

3 comments: